به نقل از «خبرگزاری برنا»

مبلمان شهری باید مناسب آب و هوای شهرها ایجاد شود/ معلولان در فضای شهری اهواز جایی ندارند

تاریخ انتشار: ۲۷ اردیبهشت ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۳۳۳۶۴۷۷

جمیله حسنی فرد یکی از فعالان اجتماعی خوزستان در گفتگو با خبرنگار برنا به بیان مشکلات مختلف شهر اهواز پرداخت.

تبلیغات پروژه های عمرانی بیش از خود پروژه ها بوده است

به نظر من شورای چهارم عملکرد خوبی نداشته است چون در این چهار سال شهر وضعیت بهتری را تجربه نکرده و مشکلات شهر دست نخورده باقی مانده است. حتا برای سال نو در فضای شهری اهواز تغییری نداشتی و بودجه عمرانی نسبت به کل بودجه شهر اهواز که رقم بزرگی است، ناچیز بوده و تبلیغات برای راه اندازی پروژه های عمرانی به مراتب بیشتر از خود پروژه های عمرانی بوده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

شورای چهارم در بحث زنان، فضای سبز، معلولان، مبلمان شهری بسیار کم کاری کرد و می توان گفت بودجه کلان شهر اهواز صرف هیچ شد.

اگر امروز معضلاتی که شهر اهواز با آن روبروست حل نشده باقی مانده، یکی از بزرگ ترین دلایل آن فساد مالی و روابط سیاسی ای است که بر خدمت رسانی به شهروندان سایه افکند و مانع از عمران شهری شد.

استخدام های شهرداری باید از کانال های شفاف صورت بگیرد

شورا یک نهاد خدماتی است اما شورای شهر چهارم با پیشبرد سیاست هایی که اغلب به نفع شهروندان و شهر اهواز نبوده، حداقل خدمات به ویژه خدمات فرهنگی را به شهروندان داشته است. شورای شهر بیاد معیاری برای استخدام ها در نظر بگیرد و از منابع شفاف اجازه استخدام بدهد تا از استخدام های رابطه ای و غیر شفاف جلوگیری کند.

تبلیغ بر در و دیوار شهرم ممنوع

کاندیدای نهادی که قرار است برای زیباسازی شهر تصمیم بگیرد، نمی تواند با آلوده کردن فضای شهر و به خطر انداختن امنیت روحی شهروندان وارد شورای شهر شود. مطمئنا چنین فردی به هیچ عنوان نمی تواند انتخاب مناسبی برای آینده شهرمان باشد.

به نظر می رسد مسئولان شهرداری و شورای کنونی برای وضعیت به هم ریخته شهر و تبلیغات کاندیداها هیچ برنامه ریزی ای نداشته اند که جای سوال است. با توجه به این که آثار منفی این آشفتگی تبلیغات تا مدت ها بر روی چهره شهر باقی می ماند، لزوم تصویب برنامه و قانون هایی برای برخورد با آلوده کنندگان فضای شهری و بر هم زنندگان امنیت روانی شهروندان بیش از هر زمان دیگری احساس می شود.

وضعیت ناوگان اتوبوسرانی اسفناک است

وضعیت ناوگان اتوبوسرانی اهواز چه از نظر کمیت و چه از نظر کیفیت اسفبار است. شهر اهواز به بیش از 1200 اتوبوس کولردار برای حمل و نقل مردم نیاز دارد ولی تنها حدود 300 اتوبوس داریم که اکثرا فرسوده‌اند و تعداد ناچیزی دارای کولر هستند. در حاشیه های شهر از کیفیت و کمیت اتوبوس ها کاسته شده و هیچ شورایی برای آن راه حلی ارائه نداده است. امیدوارم در شورای آتی مجمع مشورتی این شورا راه حلی برای این موضوع به ویژه در حواشی بیابد.

شورای شهر با نیازسنجی و اولویت بندی به بهبود فضاهای زنانه شهری کمک کند

زنان باید نخست با حق و حقوق خودشان آشنا شوند و پس از آن مطالبه گری داشته باشند. زنان به عنوان نیمی از شهروندان باید در امکانات ارائه شده ی شهری در نظر گرفته شوند از جمله پارک های بانوان یا ایستگاه های آرامش بانوان یا فرهنگسراهای آموزشی بانوان که نیاز امروز جامعه ماست باید در مصوبات شوراها گنجانده شود. در حالی که در دیگر کلانشهر ها باشگاه های زیرنظر شهرداری هست که مخصوص خانم هاست، در شهر اهواز از پارک بانوان هم محروم هستیم و جایگاه امنی برای زنان نیست تا بدون دغدغه بتوانند اوقات خود را بگذرانند.

شورای شهر باید با نیازسنجی و اولویت بندی، در جهت بهبود فضاهای زنانه شهری و در قالب سیاست های کلان شهری گام بردارد و با یاجاد کارگروه های زنانه توانمندسازی زنان و ایجاد فضاهای مناسب بانوان اقدام کند.

مناطق محروم شهری فراموش شده اند

شهر اهواز دومین کلان شهر حاشیه نشین کشور است و حاشیه نشین ها وضعیت اسفباری دارند. بارها در این محلات به عنوان یک فعال اجتماعی حاضر شده ام و راهکارهایی برای حل این معضلات ارائه داده ایم اما به نظر می رسد شهرداری اراده ای برای حل معضلات حاشیه نشینان ندارد. مشکل فاضلاب، فضای آموزشی، فضای تفریحی، وضعیت حمل و نقل از جمله مواردی است که باید رد حواشی به سرعت مورد تجدید نظر واقع شوند.

فضای سبز شهر اهواز نیاز به تغییرات جدی دارد

فضای سبز شهر اهواز را به شکلی تخصصی پیگیری کرده ام و حدود دو سال بر روی فضای سبز همه مناطق اهواز تحقیق کردم و حدود 14-16 گیاه بومی مناسب اقلیم شهر اهواز را معرفی کردم. این گیاهان و درختان، سایه انداز و جاذب گرد و غبار هستند، در برابر باد مقاومند و از همه مهم تر بومی دشت خوزستان هستند.

بیشتر فضای سبز شهر اهواز را گونه غیر بومی کنوکارپوس تشکیل داده که گونه ای سمی است و دافع پرندگان و سبزه هاست. در جاهایی که کنوکارپوش رشد می کند، گونه های دیگر امکان رشد ندارند و از این نظر یک گونه دافع فضای سبز بومی است. این گیاه غیر مقاوم در برابر باد، نیاز به هرس زیاد دارد که در نتیجه، شهرداری باید بودجه زیادی را برای هرس آن هزینه کند. کنوکارپوس در بلند مدت گیاهان بومی شهر اهواز را در معرض انقراض قرار می دهد لذا شهرداری و شورای شهر باید هر چه زودتر گیاهان بومی را جایگزین آن کند. گیاهانی مانند شمشاد اهوازی،نخل، انار، کنار، خرزهره، برهان، انجیر معابد، سپستون و گیاهان دیگری که بومی شهر اهواز هستند، می توانند در بلند مدت جایگزین کنوکارپوس شوند.

شهر اهواز شهری گرم است و نیاز به سایه بان ها و مبلمان شهری مناسب دارد که در چهار سال اخیر کمتر اقدامات موثری در این زمینه دیدیم. باید در خیابان هایی که تراکم رفت و آمد دارند، مبلمان های مناسب فضای شهر اهواز به همراه سایبان تعبیه شود تا شهروندان از این امکانات بهره مند شوند. البته شهروندان اهواز نیازمند فضای مناسب شهری اند، ولی در این میان برای شهروندان معلول و ناتوان کوچکترین حقی در نظر گرفته نشده است. شهروندان معلول نه در ناوگان اتوبوسرانی و نه در مبلمان شهری و نه در پیاده رو ها و دیگر فضاهای شهری جایی ندارند و به جرات باید گفت در حق آن ها ظلم بزرگی شده است. به نظر من شورای پنجم باید برنامه های توسعه شهری خود را بر پایه خدمت رسانی به همه شهروندان-چه سالم و چه ناتوان- استوار کند.

شهروندان باید در ساخت شهر مشارکت فعال داشته باشند

ایجاد شورای محله با کمک معتمدین محله و استفاده از توان محلات برای بهسازی محیط محله یکی از برنامه های من هست چون باور دارم که بدوم مشارکت شهروندان و استفاده از پتانسیل شهروندان، شهر خوب ساخته نمی شود. باید از توان مردم محله استفاده کنیم. مردم باید تشخیص بدهند برای ساخت و بهسازی محله به چه چیزی نیاز دارند و در ساخت آن از افراد محله کمک بگیریم. افراد محله باید یاد بگیرند از محله خود حمایت کنند. با شناسایی مشکلات محلات، افراد را در رفع این مشکلات شریک کنیم.

تعامل آموزش و پرورش و شورای شهر برای آموزش شهروندی، ضروری است

آموزش و پروش و شهرداری و شورا می توانند با هم تعامل داشته باشند. اگر آموزش و پرورش به عنوان یک نهاد آموزشی با همکاری شورا و شهرداری آموزش های شهروندی را به کودکان بدهند، در آینده نزدیک با تغییرات بزرگ فرهنگی در شهر اهواز روبرو خواهیم شد.

شهرداری با دریافت هزینه، انتقال نخاله ها را به عهده بگیرد

پسماندهای خانگی باید با تفکیک شوند و شهرداری باید واحدهایی در محلات برای این تفکیک در نظر بگیرد. باید در هر محله در جاهایی وسیع محل هایی برای تفکیک زباله داشته باشیم که در بهترین موقعیت و شعاع دسترسی افراد در نظر گرفته شود. درخصوص پسماندهای صنعتی هم شهرداری می تواند با گرفتن هزینه ای از ساختمان سازها، خود هزینه نقل و انتقال نخاله ها را به جای مورد نظر شهرداری بر عهده بگیرد. در این حالت دیگر نگران تخلیه شبانه نخاله ها در حواشی شهرها نخواهیم بود.

انبوه سازان ملزم به ایجاد فضای سبز ساختمان ها شوند

شهرداری باید قانونی را اعمال کند به این شکل که انبوه سازان، در کنار رعایت فضای پارکینگ و ضوابط دیگر، ملزم به ایجاد فضای سبز متناسب با سختمان خود شوند. تنها در این صورت است که می توان در کوتاه مدت نهضت فضای سبز اهواز را با کمک خود شهروندان اهوازی به نتیجه رساند.

منبع: خبرگزاری برنا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.borna.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری برنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۳۳۳۶۴۷۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

شهر و حیات مدنی

تین نیوز سیدمحمد بهشتی :

 شهر چگونه شهر می شود؟ آیا با تجمع انبوهی از شریان های عبور اتومبیل و ساختمان هایی با کاربردهای گوناگون شهر پدید می آید؟ البته شهر حتما شریان های عبور اتومبیل و ساختمان هایی با کاربردهای گوناگون دارد، اما اینها موجد جسد شهر هستند و نه جان آن. شهر بنا بر حیات مدنی شهر می شود و حیات مدنی کیفیتی از حیات فرهنگی -اجتماعی است که خارج از ساختمان هایی با کاربردهای گوناگون جریان دارد. کسانی که به جسد شهر اکتفا می کنند از فهم این امر ناتوان اند؛ آنها فقط ساختمان ها و وسایل نقلیه شهر را می بینند، نه ساکنان آن را و فضاهای شهری را در بهترین حالت به مثابه واسط و رابط گذار از ساختمانی به ساختمان دیگر می فهمند. به تبع این نگاه، بسیاری از ارکان شهر از نظر خارج و مخفی می شود و معنا و مفهوم عناصر و ارکان شهری مشهود نیز قلب (دگرگون) می شود: پیاده رو به مثابه مکان و محملی برای نقل و انتقال درک می شود، پارک نیز لکه ای سبز با عملکرد فتوسنتز و به تعبیر دیگر ریه شهر و پدافند آلودگی هوا فهمیده می شود. به طریق اولی، تمایزی میان ساکن شهر و شهروند نیز گذاشته نمی شود. در این حالت، موضوع مدیریت شهری رتق و فتق امور مربوط به جداول و آسفالت خیابان ها و زباله و درخت و دیوار و... است و مهم ترین موجودات زنده در این مفهوم از مدیریت شهری، حشرات و جانوران موذی اند که باید آنها را نابود کرد.

در این تعریف از شهر، مردم با معیارهای کمّی طبقه بندی می شوند و در بهترین صورت، همچون حیوانات نیازهای فیزیکی شان رفع و برای تولیدات کمی شان برنامه ریزی می شود؛ تولیداتی مثل جمعیت که باعث افزایش زباله، فاضلاب، اموات و... می شود و در نتیجه بر حجم و گستره شهر می افزاید. مسلما این جنس تولیدات را نیز ضرورتا باید دور از شهر دفع کرد؛ به نحوی که محیط را آلوده نکنند. کار مدیریت شهری با واحدهای کمی ای مثل متر، مترمربع و مترمکعب برای اندازه گیری میزان جدول سازی، آسفالت ریزی، بتون ریزی و احداث کانال دفع آب های سطحی و دفع فاضلاب و زباله قابل سنجش است و نسبت مدیریت شهری به مردم شهر مثل نسبت صاحبخانه به مستأجر است.

 اما شهر از منظر حیات مدنی از سه رکن اصلی تشکیل می شود؛ شهروند، کالبد شهر و مدیریت شهری. شهروند و مدیریت شهری ماهیتی فعالانه دارند و کالبد شهری ماهیتی انفعالی. انسان بنا بر مدنی الطبع بودن میل به شهروندی دارد؛ یعنی نیازمند حیات مدنی است. در نتیجه مدیریت شهری مکلف به سامان دهی و مدیریت کالبد شهر است؛ به نحوی که همچون لباسی شایسته و برازنده قامت کیفیت های متنوع و مراتب حیات مدنی باشد و شرایط حیات مطبوع را برای شهروندان فراهم کند.

در تعریف قبلی از شهر، مدیریت شهری مدیریتی آمرانه است؛ همان چیزی که در اصطلاح «سیویل» (civil) لحاظ شده است. اما در تعریف اخیر، مدیریتی همدلانه و از جنس مدیریت فرهنگی -اجتماعی است. بدون شک هر عنصر شهری در تعریف اخیر با تعریف قبلی از شهر تفاوتی ماهوی دارد. در تعریف جامد و سیویل از شهر،کمیت ها تعیین کننده است، ولی در تعریف مدنی از شهر، کیفیت زندگی شهروندان میزان و معیار سنجش است. در این مفهوم از شهر، همه اقدامات کمی برای آن است که شادابی و نشاط در چهره شهروندان ظاهر شود و حیات فرهنگی و اجتماعی مطبوع در شهر جریان یابد.

 متأسفانه اکنون همه شهرهای سرزمین ما در وضعیت قبض روح قرار دارند؛ یعنی شهر کالبدی خالی از روح شهروندی است. البته در اکثر آنها -به جز تهران- به علت تداوم بقایایی از حیات مدنی و علی رغم مزاحمت های مدیریت شهری از نوع سیویل و کمی، تضاد کیفی میان «ساکنان شهر» با «شهروندان» ملموس تر است. بااین حال، در شهری مثل تهران که چند دهه ای است توسط «ساکنان شهر» فتح شده، «شهروندی» دیگر خاطره ای دور، شیرین و دست نیافتنی است.

از منظر حیات مدنی، هر شهر سرمایه هایی دارد از قبیل سرمایه های طبیعی، تاریخی، کالبدی، اجتماعی، فرهنگی و حتی سرمایه های مادی و کمی. از منظر مدیریت شهری جامد (سیویل)، این سرمایه ها عموما سرمایه به شمار نمی آید. در این تعریف امتیازات شهر که طبعا ضامن بقا و حیات شهر و مبین هویت آن است، یا «مزاحم» شناخته و از سر راه برداشته می شود یا مسرفانه مصرف می شود. درحالی که از دیدگاه حیات مدنی، امتیازات و سرمایه های شهر عناصر پایدار شهر است و همه تلاش مدیریت شهری در جهت حفظ و تقویت این عناصر و ایجاد سرمایه های جدید است. سرمایه های پایدار از منظر مدیریت جامد و سیویل، مزاحم است؛ زیرا همه چیز از نگاه مصرفی اهمیت دارد و هر چیز باید پاسخی به نازل ترین و ناپایدارترین نیازمندی های انسان باشد. پس همه چیز تاریخ مصرف پیدا می کند و از این رو است که پایداری هر عنصر شهری چوب لای چرخ سوداگری مدیریت است.

 شهر واجد حیات مدنی محل ظهور فرهنگ است و شهر جامد و سیویل (بی بهره از حیات مدنی) میدان بروز بی فرهنگی و بهتر است بگوییم بیماری های فرهنگی. در حیات مدنی، امنیت شهر با نظارت اجتماعی شهروندان حاصل می شود و در شهر جامد و سیویل، امنیت به واسطه پاسبان، نرده، دزدگیر و شبگرد نیز به دست نمی آید.

استمرار زندگی در شهر مبتنی بر حیات مدنی موجب تحول مفهوم «ساکن شهر» به «شهروند» و نزدیکی و تقرب شهروندان به یکدیگر می شود و در شهر جامد و سیویل همسایگان دیوار به دیوار یکدیگر را به چهره نیز نمی شناسند؛ هرچند از همسایگی شان یک عمر گذشته باشد. شهر منطبق بر حیات مدنی، آرامش بخش و رافع بحران ها و مشکلات اجتماعی است و شهر جامد و سیویل خود موجد بحران و ناهنجاری های اجتماعی.

شهر با معیار حیات مدنی نیازمند طرح و برنامه در مقیاس های گوناگون است و هر اقدام شهری با فرض اینکه قرار است در عالم واقع تحقق یابد، طراحی و برنامه ریزی می شود؛ اما شهر جامد و سیویل فارغ و غافل از جریان زندگی شهری، در مقیاس های کلان طرح جامع و طرح تفضیلی متصلب و بی جان طراحی و برنامه ریزی می شود. ناموفق بودن بسیاری از طرح ها و برنامه های تفصیلی و جامع اجراشده به جای آنکه طراحان و مدیران را متوجه نامربوط بودن و واقعی نبودن آن طرح ها کند، آنها را دچار فرافکنی کرده و سبب می شود این عدم توفیق را به ضعف قدرت آمرانه مدیریت شهری نسبت دهند.

در شهر برخوردار از حیات مدنی، کارشناسان و مدیریت شهری خاطره شهروندان از شهر در زمره مهم ترین سرمایه های مقوم شهروندی و حیات مدنی تلقی می شود. درحالی که کارشناسان و مدیران شهری در شهر جامد و سیویل خاطره را نمی فهمند و مفهوم شهروند و حیات مدنی را اموری فانتزی و متعلق به گذشته و مانع رشد و ترقی به حساب می آورند.

 کارشناسی و مدیریت شهری در شهر برخوردار از حیات مدنی، مقیاس های شهری مثل تهران را با مقیاس های حیات مدنی می سنجند و بنا بر این سنجش درمی یابد که کوچک ترین واحد شهر محله است. محله بخشی از شهر است که از ترکیب مناسبات متنوع همسایگی و پیوندهای اجتماعی ساکنان محله و ارکان و اعضای خانواده (پدر، مادر، پدربزرگ، مادربزرگ، برادر، خواهر و...) پدید می آید. در این مقیاس از شهر، مهم ترین عامل قوام و دوام پیوند ساکنان، مناسبات رو در روی عابران پیاده با هم است و نه رابطه رانندگان اتومبیل ها. در شهر واجد حیات مدنی فضاهای عمومی متنوع از قبیل مسجد، تکیه، میدان، قهوه خانه، بقالی، نانوایی و... محل برخورد و تعاملات شهروندان است و در نتیجه مدیریت شهری مُصر به ایجاد و رونق این فضاهاست. درحالی که در شهر جامد، فضاهای عمومی کاملا کاربردی و در مقیاس محلی و صرفا به منظور رفع حوائج ساکنان محله است؛ فروشگاه های بزرگی که با یک تلفن کار بقالی، نانوایی، میوه فروشی، قصابی و... را یک جا می کنند و سبب می شوند کمترین برخوردهای اجتماعی نیز به حداقل برسد.

در کلان شهر تهران، وسعت محله نارمک تقریبا به اندازه تهران ناصری است. بنابراین از این منظر، شهر بزرگ تهران در واقع منظومه ای است از چندین شهر و اداره آن باید بر اساس سلسله مراتب حیات مدنی باشد نه بر اساس مساحت یا جمعیت یا محور خیابان ها و بزرگراه ها. در شهر سازگار با حیات مدنی اصلی ترین وجهه مدیریت شهری امور فرهنگی -اجتماعی است و هر وجهه دیگری متاثر از آن است. اما در شهر جامد و سیویل اگر توجهی به امور فرهنگی -اجتماعی بشود، امری است مستحب که به کوچک ترین بهانه ای از آن صرف نظر می شود. در شهر جامد و سیویل در عالی ترین مرتبه، جنبه فنی و عمرانی شهر و در نازل ترین مرتبه نظافت و رفع ضایعات تأسیسات شهری وجهه اصلی مدیریت شهری محسوب می شود.

 در شهر منطبق بر حیات مدنی، برای روان کردن ترافیک، افزون بر ایجاد و تعریض شریان های شهری، به کاهش انگیزه شهروندان برای سفرهای درون شهری و عرضه خدمات شهری در مقیاس های خرد و کلان و توسعه شبکه های اطلاع رسانی شهری توجه می شود. درحالی که در شهر جامد و سیویل، راه حل در ایجاد و تعریض شریان ها و یا ممانعت از حرکت اتومبیل ها با طرح های سلبی مثل طرح ترافیک یا در بهترین حالت توسل به وسایل نقلیه عمومی به جای وسایل نقلیه شخصی دیده می شود. در شهر سازگار با حیات مدنی، «شهر ما خانه ماست» شعار شهروندان است و در شهر جامد و سیویل، این شعار، شعار مدیریت شهری است؛ مدیریت شهری که خود را صاحبخانه می داند و ساکنان شهر را مستأجر خود می پندارد.

در شهر متناسب با حیات مدنی، عدالت در تأمین هزینه های شهر با ایجاد نسبت بین برخورداری از خدمات و پرداخت هزینه این خدمات برقرار می شود؛ اما در شهر جامد و سیویل، عدالت مفهومی ندارد و اگر مدیریت شهری قصد اجرای عدالت را داشته باشد، تنها راه توسل به شیوه های عیاری به مفهوم واقعی کلمه است.

 شهر اسلامی شهری است که در آن جریان حیات مدنی مبتنی بر موازین و فرهنگ دینی، صورتی از کالبد شهری را پدید آورده باشد که در آن آسایش، امنیت، طراوت و شادابی شهروندان متدین تأمین باشد و متخلفان، با ناامنی، ملامت و ناهمواری مواجه شوند. شهر اسلامی نخست منوط به حیات مدنی دینی است و در پی آن، صورت کالبدی شهر پدید می آید؛ به نحوی که در خور این کیفیت از حیات مدنی باشد. کارشناسان و مدیریت و مدیریت شهریِ جامد و سیویل با توسل به تظاهرات صوریِ دینی از محقق کردن شهر اسلامی طفره می روند؛ چراکه بنا بر آنچه گفته شد، نه شهر و نه فرهنگ اسلامی و بالطبع حیات مدنی مبتنی بر فرهنگ اسلامی از منظر حیات مدنی فهمیده نمی شود.

آخرین اخبار حمل و نقل را در پربیننده ترین شبکه خبری این حوزه بخوانید